Πριν από τρία χρόνια η Ελλάδα έπεσε στα χέρια των τυχαίων. Κι αμέσως μετά βρέθηκε στο στόχαστρο των τυχάρπαστων.

Ήταν η λογική ακολουθία μιας καταστροφής που είχε τα χαρακτηριστικά κοινωνικής τραγωδίας.

Και η οποία εξελίχθηκε σε μια σύγκρουση που πήρε τη μορφή εμφυλίου "χαμηλής έντασης" (για να θυμηθώ την Ιταλία του \'70)...

Ένας Ψυχρός Εμφύλιος, χωρίς πολεμικές συγκρούσεις και ένοπλες αναμετρήσεις, αλλά με το πάθος, τον φανατισμό και τον διχασμό μιας τυπικής εγχώριας αναμέτρησης.

Πώς καταντήσαμε, όμως, εδώ που καταντήσαμε; Πώς εκτροχιάστηκε με τόση ευκολία μια ολόκληρη χώρα; Πώς βυθίστηκε τόσο αναπάντεχα κι απροσδόκητα στην αποσταθεροποίηση;

Αυτό θα επιχειρήσω να αφηγηθώ και να εξηγήσω στις σελίδες αυτού του βιβλίου.

Να μιλήσω για ανθρώπους και γεγονότα που είχα την τύχη να παρακολουθήσω προσωπικά από την προνομιακή θέση του επαγγελματία που τα καταγράφει σε καθημερινή βάση, που τα ζει από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας - και όχι μόνο από το προσκήνιο.

Η αφήγησή μου ξεκινάει περίπου από το 2009 και ολοκληρώνεται με τη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάιου και του Ιουνίου 2012.

Τα πιο πίσω είναι αρμοδιότητα των ιστορικών. Τα μετά θα τα βρουν οι καφετζούδες.

Σε αντίθεση με μια φιλάρεσκη αντίληψη περί δημοσιογραφίας, δεν πιστεύω ότι ο δημοσιογράφος γράφει την αλήθεια. Ο δημοσιογράφος γράφει απλώς αυτά που ξέρει. Στις σελίδες που ακολουθούν, λοιπόν, κατέγραψα όσα ξέρω. Χωρίς, ούτε κατά διάνοια, να προεξοφλώ ότι τα ξέρω όλα. Ούτως ή άλλως, εδώ που φτάσαμε κανείς δεν μπορεί να πει κάτι περισότερο. Ούτε να κάνει κάτι λιγότερο.

Ι.Κ. Πρετεντέρης